Olmaya devlet cihanda, bir nefes sıhhat gibi

“Hani bazen her şeyin üzerinize geldiğini hisseder de hep beni mi buluyor diye sitem edersiniz ya, en kötüsüyle karşılaştığınızda aslında o sitemin ne kadar yersiz olduğunu anlarsınız. Basit meseleler örneğin; arkadaşımla tartıştık, sevgilim beni anlamıyor, iş yerinde problemlerim var, maaşım bana yetmiyor gibi gibi… Bu liste uzar gider böyle. Elbette bu sayılanların hemen hemen hepsi de can sıkılmasına kafi gelecek şeyler. Ancak çaresi olmayan dertler değil.”

Peki çaresi olmayan dert Nedir?

Çaresi olmayan dert  ölüm dışında tabi ki HASTALIK!!! 

Öyle bir elinizi kolunuzu bağlar ki, çaresizliği iliklerinize kadar hissedersiniz. O zaman paranın açmadığı kapıların varlığına varır, daha açık anlatımıyla parayla sağlık alamayacağınızı anlarsınız. Para dünya üzerinde size her şeyi sağlayabilir. İtibar, ün, makam, mevki, gerekli gereksiz eş, dost, akraba, yat, kat, villa, köşk, saray, hatta ve hatta geçici ve küçük olsa da mutluluk bile satın alabilirsiniz. En güzel yemekleri yer, en şık giysileri giyersiniz. Ama hastalandığınızda, paranızla en iyi doktorlara görünseniz dahi sağlığınızı satın alamazsınız. İflas eden her hangi bir organınızın eskisini verip yerine yenisini alamazsınız. En basiti paranızla hani fakında olmadan ve o kadar olağan şekilde günde 23.000  kez aldığınız nefes var ya, onun bir tanesini bile alamazsınız!

Acı olan taraf ise insan ne yazık ki bunu ya kendi başına yada yakınlarından birinin başına gelince anlıyor. Ben de bunu acı tecrübe edenlerdenim. En yakınınız çaresiz komada ve siz hiç bir şey yapamıyorsunuz. Solunum cihazının o hiç insan soluğuna benzemeyen sesi ve soğukluğu en sevdiğiniz varlığı hayattan koparmamak adına acı acı çalışıyor. ancak siz o hortumları söküp yerine paranızla sıcacık bir soluk alamıyorsunuz.  Kendi aldığınız nefesin bir tanesini bile ona veremiyorsunuz.

İşte hayattaki bütün saçma dertlerin bittiği nokta  hastane koridorlarıdır. En alt katta morg, yukarıda yoğun bakım. Aradaki merdivenler ise, yaşamla ölüm arasındaki ince çizgi. O ince çizgi sizi kendinize getirmeye yetiyor. O zaman öğreniyorsunuz hastanızın yattığı kata çıkan merdivenler kaç basamak, koridorda kaç tane karo var, günde kaç hasta geliyor, kaç hasta gidiyor, doktorlar hemşireler kaç vardiya çalışıyor… İstemsizce o çaresizlik içinde öğrenmek zorunda kalıyorsunuz bunları.

Canınızın bir parçası elinizi uzatsanız tutabileceğiniz kadar yakınken aynı zamanda da dünya dışında başka bir gezegendeymişcesine uzak size. Günleriniz, aylarınız tek bir parmağını hareket ettirsin diye dua etmekle geçiyor. Korkuyorsunuz, gözlerinin rengini, sesinin tonunu unutmaktan. Üzerine sinmiş hastane, ilaç kokusunun arasında onun konusunu bulamamaktan korkuyorsunuz. Kesilmesi gereken saçlarını uyanırsa üzülür diye kestirmekten korkuyorsunuz. Ve bir gün siyah bir ceset torbasında size verilince o saçlar, onu bu şekilde parça parça kaybetmekten korkuyorsunuz. Ölüm hak, kaçış olmadığını elbette biliyorsunuz. Ancak bu şekilde bir kere değil her gün ölüyorsunuz.

Ve bir gün paranın satın alamadığını, Yaratıcının izniyle zaman ve sabır size getiriyor. Ve dünya üzerinde hiçbir mülkün size sunamayacağı mutluluk her zerrenizi aynı ahenkle kaplıyor. O zaman bir kez daha anlıyorsunuz ki, hayattaki en güzel ve önemli şey sağlık, gerisi, ötesi, berisi teferruat hepsi bu.

“Sevgili arkadaşım; şimdi bir yerlerde hastane koridorlarındaki karoları ezberleyen kişi sen isen, sabret ve ümidini asla kaybetme. Allah’ın izniyle zaman sana güzel şeyler getirecek. Onun aramızdan ayrıldığını düşünme. O var ve bizimle. Uyanıkmış gibi konuş, okşa saçlarını tut elini, senin varlığın ona güç verecek ve bu güçle kendi savaşını yeneceğini ümit ediyorum. Her şeyi diyecekler, yaşamaz diyecekler, konuşamaz , yürüyemez, yatağa bağımlı kalacak diyecekler. Hiç birine kulak asma, o gözlerini açtıktan, hayata merhaba dedikten sonra inan bana her şey güzel olacak. Yeter ki Ondan vazgeçme.

Ve hastalıkla mücadele eden kişi sen, evet sana diyorum:Saçların, kaşların hatta kirpiklerin dahi dökülmüş olabilir veya solunum cihazı olmadan nefes alamıyor olabilirsin, yada diyaliz makinesine bağlanmaktan yorgun düştün, yada bacakların veya ellerin tutmuyor, konuşamıyorsun, yaşamaya takatin kalmadığını düşünüyorsun. Ağrıların seni uyutmuyor çevrendekilere yük olduğunu düşünüyorsun. Sevgili arkadaşım bilsen sen ne kadar kıymetlisin. Senin tutmayan kolun bacağın olmak için can atan sevdiklerin var. Sende yoksa bende de olmasa da olur diye saçlarını kazıtan ailen var. Diyalizde sırf senin gözlerinin ışığıyla yüreğini ısıtan, elini tutan sevdiceğin var. Lütfen ama lütfen vazgeçme hayattan. Bu senin savaşın ve sonuçta sen kazanacaksın. Buna yürekten inan ve önce en çok sevdiklerine ve sonrada hayata yine yeniden kocaman sarıl. Unutma sen çok güzel bir detaysın…”